Road to… Leiden Halve Marathon: Trainingsweek 3 “Een valse start?â€
07-03-2016
De titel geeft het een beetje weg, ondanks m’n enthousiasme en geslaagde trainingen in week 1 en 2 kreeg ik in week 3 wat klachten. Geen pijntjes die echt een blessure te noemen zijn, wel een duidelijk signaal dat ik daar niet doorheen moest gaan lopen. Hoewel ik het liefst mijn trainingen allemaal volbreng, blijf ik nog veel liever heel. Dat werd dus het plan voor week 3.
Omdat ik een bepaalde klacht in mijn bovenbeen herkende van eerder, heb ik meteen actie ondernomen. Gelukkig werk ik samen op de praktijk met twee bekwame academische fysiotherapeuten, dus na de behandeling voelde ik al meteen wat verlichting, gelukkig! De doordeweekse trainingen heb ik over moeten slaan, maar in het weekend voelde het al stukken beter. Die zaterdag zou er mooie loop zijn in Woerden, de Knotwilgenloop. De afstand van 15 km die oorspronkelijk in het schema stond was me net te ver. Ik wilde eerst weer ervaren dat ik soepel kon lopen, dus een 5 km was safe.
Samen met Matthijs naar Woerden afgereisd, waar hij de 10 km zou lopen. De 10 km startte 10 minuten voor de 5 km, dus wie weet kwamen we elkaar nog tegen, want ik zou rustig aan doen. Tijdens een uitgebreide warming up merkte ik wel wat stijfheid, maar ik zou me niet gek laten maken, gewoon rustig starten. De 5km ging van start en ik liet mij rustig wat terugvallen in de groep, ofwel, aardig wat lopers gingen mij voorbij. Maar als het later beter zou voelen kon ik altijd nog een inhaalrace doen, de ervaring leert toch dat de meeste mensen te snel starten. Bovendien had ik niets te verliezen, het was geen race om een PR te behalen. Dat gaf mij ook de rust om niet te gek te doen. Ik zou niet naar mijn horloge kijken wat m’n tempo was, maar gewoon naar mijn gevoel luisteren. De eerste kilometers waren met wind tegen, daarna was er een keerpunt. Dus tegen de tijd dat ik op stoom kwam, had ik ook nog eens de wind in rug.
Het fijne van zo’n keerpunt is, dat je precies kan zien wie er voor je zitten. En je komt elkaar altijd tegen, dus moedig ik mijn medelopers regelmatig aan. Inmiddels was ik ook begonnen aan de inhaalrace, dus ik had alweer aardig wat lopers ingehaald, en dat lukte soepel. Vanwege een tegenligger versnelde ik nog even om in te halen. De dames die ik inhaalde hoorde ik nog zeggen “met zulke grote passen ga je snel”. En ik was blij dat ik dus echt een soepele tred te pakken had. Inmiddels was ik opgeklommen tot 5e dame, maar door het keerpunt zag ik dat ik de dames voor me niet meer kon inhalen. De afstand was te groot en ik wilde niks forceren. Er waren nog genoeg mannen voor me in te halen, al liep ik aardig wat stukken alleen. De laatste 2 kilometers waren boven de 12 km/uur, dus ik was heel tevreden. De finish kwam in beeld en ik heb nog iets versneld op de baan. M’n benen waren weer helemaal soepel, heerlijk! Opeens hoorde ik omgeroepen dat Matthijs Horlings uit Leiden de baan op kwam. Ik keek te laat om (ik was net over de finish gestormd) en Matthijs bleek net achter me gefinisht te zijn. Was ik ‘m toch nog voor gebleven. Matthijs had een mooie tijd gelopen, ware het niet dat het parcours van de 10 km te kort was! Dat was een domper, want een PR was mogelijk geweest. Gelukkig lopen we bijna elke week een wedstrijd, dus er komen nog veel mooie kansen aan! Week 3 kon ik met een tevreden gevoel afsluiten, op naar week 4!
Toch fijn dat ondanks dat ik deze week wat minder had getraind was ik voor mij gevoel weer goed terug op de rit. Bij klachten even een training overgeslagen en daarna zonder conditieverlies lekker het schema doorzetten. Dat vind ik echt belangrijk, om pijnvrij te blijven. Zodat ik kan blijven doen wat ik leuk vind. Hoe gaan jullie om met blessurepreventie?
Hardlopen